Uchwała nr 6

Walnego Zebrania Delegatów

Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”

w sprawie programu Sekcji w zakresie działalności wewnątrzzwiązkowej

Spała, 5 – 6 czerwca 2006 r.

Działalność związkowa w sferze szkolnictwa wyższego i jednostek naukowych podlega ograniczeniom, a wpływ Związku na warunki pracy jest niezadowalający. Przyczyny tego stanu istnieją tak wewnątrz Związku jak i w jego otoczeniu.

Uważamy za niezbędne zmiany w organizacji Związku, jego statucie i regulacjach prawnych.

W szczególności konieczna jest:

· poprawa jakości działania Organizacji Zakładowych NSZZ ”Solidarność” (OZ), m.in. przez zwiększenie pomocy materialnej i prawnej dla członków Związku. Będzie to możliwe przy zwiększeniu aktywności OZ, łatwiejszym dostępie do dostosowanego do specyfiki pracy naukowej i dydaktyki poradnictwa prawnego, dysponowaniu przez OZ większą częścią składki członkowskiej, rozszerzeniu programu stałych rabatów na różnego rodzaju zakupy towarów i usług dla członków Związku,

· zmiana struktury Związku na branżowo - regionalną, o dominującej roli branż, wyposażonych w uwzględniające specyfikę tych branż środki prawne skutecznie wspierające członków i przygotowane do proponowania regulacji prawnych. Niezbędna jest realizacja uchwały Sekretariatu Nauki i Oświaty NSZZ ”Solidarność” na temat roli branż i struktury Związku. Konieczna jest realizacja uchwały Komisji Krajowej dotyczącej komasacji Regionów,

· zmiana statutu i prawa związkowego, umożliwiającego członkostwo w Związku studentom i doktorantom odbywającym praktyki zawodowe w postaci prowadzenia zajęć dydaktycznych,

· podjęcie prac legislacyjnych nad zmianą prawa związkowego, w którym wyłącznie członkowie związku ponoszą obciążenie finansowe wynikające z działalności związków, natomiast z efektów działalności związkowej korzystają wszyscy zatrudnieni,

· aktywne reagowanie struktur krajowych Związku na potrzeby podstawowych OZ i sekcji branżowych.

Uchwała nr 8

Walnego Zebrania Delegatów

Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”

w sprawie programu działania Sekcji w sferze szkolnictwa wyższego

Spała, 5 – 6 czerwca 2006 r.

Stan szkolnictwa wyższego jest we współczesnym świecie jednym z najważniejszych czynników decydujących o cywilizacyjnym i gospodarczym rozwoju państw i społeczeństw. Wypływa stąd ogromna waga działań podejmowanych przez władze państwowe oraz środowiska społeczne i polityczne, ale też i ogromna odpowiedzialność za skutki tych działań.

W naszym kraju stałą troską społeczną powinna być poprawa finansowania zadań szkolnictwa wyższego. Przedmiotem debaty na całym świecie są źródła finansowania tych zadań. Uważamy, że pracę w szkołach wyższych należy w zasadniczej i przeważającej części traktować jako służbę publiczną - stąd podstawą finansowania zadań szkolnictwa wyższego powinny być przede wszystkim środki publiczne. Szkół wyższych nie można sprowadzać do roli przedsiębiorstw edukacyjnych, traktowanych wyłącznie w kategoriach ekonomicznych. Tendencje do komercyjnego ukierunkowania uczelni publicznych będą jednak narastać, jeżeli zostanie utrzymane niedostateczne finansowanie z budżetu państwa. To zaś jest z pewnością skutkiem nie tylko kryzysu finansów publicznych, ale również skutkiem strategicznych koncepcji znajdujących swój pełny wyraz w zaliczaniu do konsumpcji wydatków na edukację na poziomie wyższym. Zwykle towarzyszy temu twierdzenie o braku bezpośredniej zależności między poziomem wykształcenia społeczeństwa a tempem rozwoju gospodarczego.

Dzisiaj - w okresie ogromnych przemian na świecie, spowodowanych głównie przez odkrycia naukowe i ich praktyczne zastosowania - uczelnie powinny odgrywać decydującą rolę w rozwijaniu twórczych zdolności młodego pokolenia i pobudzaniu innowacyjności gospodarki. Krajowa Sekcja Nauki od swego powstania podejmuje zdecydowane działania na rzecz takiego właśnie kierunku reformowania polskiego szkolnictwa wyższego. Składając w Sejmie kolejne projekty ustaw i uczestnicząc w wielu dyskusjach parlamentarnych położyliśmy wreszcie fundament, doprowadzając do zapisania w niedawno uchwalonym Prawie o szkolnictwie wyższym, że:

„uczelnie pełniąc misję odkrywania i przekazywania prawdy

poprzez prowadzenie badań i kształcenie studentów,

stanowią integralną część narodowego systemu edukacji i nauki”.

Dalsze budowanie na tym fundamencie jest jednak ciągle przed nami. Podejmując próbę rozwiązania jedynie części istotnych problemów szkolnictwa wyższego nowa ustawa nie zawiera systemu spójnego, tworząc w rzeczywistości zarzewie nowych konfliktów. Przy braku wielu innych potrzebnych regulacji nie stajemy się równoprawnym członkiem budowanej Europejskiej Przestrzeni Szkolnictwa Wyższego. Z tych powodów podstawowe kierunki działania Krajowej Sekcji Nauki w sferze szkolnictwa wyższego powinny być kontynuacją dotychczasowego programu. Najważniejsze sprawy do szybkiego rozwiązania, to:

1. Podniesienie rangi doktoratu przez zmianę przepisów o przewodach doktorskich i o wymaganiach dotyczących instytucji uprawnionych do nadawania stopnia doktora.

2. Przyjęcie zasady, że stopień naukowy doktora jest wystarczającą formalną podstawą do zajmowania każdego stanowiska i pełnienia każdej funkcji akademickiej.

3. Wprowadzenie zasady, że do organów kolegialnych uczelni i do Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego wybierani są przedstawiciele ogółu nauczycieli akademickich bez obecnego podziału na kurie tzw. „samodzielnych” i „niesamodzielnych”.

4. Wprowadzenie precyzyjnych zasad przeprowadzania konkursów na stanowiska akademickie w szkołach wyższych.

5. Wprowadzenie zasady, że o awansie naukowym i powierzanych zadaniach decydują rzeczywiste kompetencje, a nie spełnienie tylko formalnych wymagań.

6. Publiczne udostępnienie informacji o działalności dydaktycznej i naukowej pracowników akademickich w formie elektronicznej.

7. Przyjęcie zasady, że nauczyciel akademicki zatrudniony w uczelni na podstawie mianowania powinien być etatowym pracownikiem tylko tej uczelni, natomiast zatrudnieni na podstawie umowy o pracę mogą mieć większą swobodę łączenia pracy w uczelni będącej ich głównym miejscem zatrudnienia, z zatrudnieniem u innego pracodawcy.

8. Zmiana systemu oceny jakości procesu kształcenia, aby jego podstawą była także ocena kompetencji uzyskiwanych przez absolwentów uczelni. W ocenie procesu kształcenia należy uwzględniać również takie czynniki jak stwarzanie studentom możliwości osobistego rozwoju, organizowanie zajęć tak, by wiedza mogła być rzetelnie przekazywana, przy zachowaniu prawidłowych relacji między badaniami naukowymi a dydaktyką.

9. Powiązanie systemu finansowania uczelni z zakresem zadań podejmowanych lub zlecanych na okres wykraczający poza ramy budżetów rocznych, poprzez wprowadzenie wieloletnich planów finansowo-zadaniowych, uzgadnianych między uczelnią i właściwym ministrem.

Duża odpowiedzialność za proces koniecznych przemian spoczywa na całym środowisku akademickim. Niemniej jednak, to obowiązkiem władz państwa jest zapewnienie odpowiednich warunków rozwoju. Warunki te, to przede wszystkim:

· znaczny wzrost wsparcia finansowego niezamożnych studentów,

· poważne uzupełnienie bazy materialnej uczelni,

· umocowanie prawne odpowiedniego modelu kariery akademickiej,

· zapewnienie stabilności zatrudnienia nauczycieli przy godziwym ich wynagradzaniu,

· wprowadzenie rozwiązań prawnych gwarantujących skuteczną ochronę praw pracowników szkół wyższych.

Stabilność zatrudnienia, osiągana po okresie pozwalającym na stwierdzenie przydatności do realizacji zadań dydaktycznych i naukowych, stanowi podstawową gwarancję realizacji wolności akademickich.

Działania Krajowej Sekcji Nauki na rzecz rozwoju szkolnictwa wyższego muszą być więc dalej konsekwentnie prowadzone, a w szczególności w zakresie zmian prawa w obszarze szkolnictwa wyższego, poprawy wynagrodzeń i ochrony praw pracowniczych, a także poprzez negocjowanie ponadzakładowego układu zbiorowego pracy.

Uchwała nr 12

Walnego Zebrania Delegatów

Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”

w sprawie zmian w ustawie „Prawo o szkolnictwie wyższym”

Spała, 5 – 6 czerwca 2006 r.

Walne Zebranie Delegatów Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność” zobowiązuje nowowybraną Radę KSN NSZZ „Solidarność” do niezwłocznego przystąpienia do prac nad projektem niezbędnych zmian w ustawie „Prawo o szkolnictwie wyższym” z dnia 27 lipca 2005 r., tak, aby projekt ten został opracowany nie później niż do końca października 2006 r.

Apel nr 2

Walnego Zebrania Delegatów

Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”

w sprawie akcji strajkowej
w przypadku zniesienia normy 50% kosztów uzyskania przychodów

Spała, 5 – 6 czerwca 2006 r.

Walne Zebranie Delegatów Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność” wzywa Organizacje Zakładowe zrzeszone w Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność” do podjęcia akcji protestacyjnej lub strajkowej w przypadku podtrzymania przez Ministerstwo Finansów zamiaru zmniejszenia wynagrodzeń w wyniku zniesienia normy 50% kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko nr 1

Walnego Zebrania Delegatów

Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”

w sprawie projektu likwidacji ryczałtu 50 % kosztów uzyskania

przychodu z tytułu praw autorskich i pokrewnych

Spała, 5 – 6 czerwca 2006 r.

Walne Zebranie Delegatów Krajowej Sekcji Nauki zdecydowanie negatywnie ocenia projekt likwidacji ryczałtu 50 % kosztów uzyskania przychodu z tytułu praw autorskich i pokrewnych.

Pracownicy szkolnictwa wyższego i nauki ponoszą bardzo duże, dodatkowe koszty tworzenia i utrzymania swoich warsztatów naukowych, pracują w znacznie większym niż nominalny wymiarze czasu pracy i uwzględnienie ponoszenia przez nich, jak i przez innych twórców, dodatkowych kosztów uzyskania przychodu na dotychczasowych zasadach jest w pełni uzasadnione. Projektowana zmiana prawa uderzy najbardziej w młodych pracowników nauki i szkolnictwa wyższego, powodując ich dodatkowy odpływ za granicę. Oznacza ona również bezprecedensową obniżkę dochodów pracowników sfery nauki i szkolnictwa wyższego bez jakiejkolwiek rekompensaty.

Apelujemy do Rządu Rzeczypospolitej Polskiej oraz do partii tworzących obecną koalicję rządową o odstąpienie od tego projektu. Apelujemy również do wszystkich organizacji działających w obszarze nauki i szkolnictwa wyższego, a więc:

- do Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego,

- do Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich,

- do Konferencji Rektorów Uczelni Niepublicznych,

- do Prezydium Polskiej Akademii Nauk,

- do Rady Głównej Jednostek Badawczo-Rozwojowych

oraz do wszystkich innych organizacji i reprezentacji środowiska nauki i szkolnictwa wyższego o wyrażenie zdecydowanego i silnego sprzeciwu wobec projektowanej zmiany.

Apelujemy również do Komisji Krajowej i Krajowego Sekretariatu Nauki i Oświaty NSZZ SOLIDARNOŚĆ, a także do innych struktur Związku, o udzielenie nam skutecznego, solidarnego wsparcia oraz postawienia sprawy na forum Komisji Trójstronnej do Spraw Społeczno-Gospodarczych.

Stanowisko nr 2

Walnego Zebrania Delegatów

Krajowej Sekcji Nauki NSZZ ”Solidarność”

w sprawie środków komunikacji społecznej

Spała, 5 – 6 czerwca 2006 r.

Uczestnictwo w życiu społecznym, w edukacji, w uprawianiu nauki czy tworzeniu kultury jest nie do pomyślenia bez dobrze funkcjonującej komunikacji społecznej. Składają się na nią relacje międzyosobowe, ale szczególną rolę w tej dziedzinie odgrywają: prasa, radio, telewizja, sieci komputerowe i inne środki audiowizualne. Dostęp do środków tej komunikacji, zasięg ich oddziaływania – zwłaszcza radia, telewizji i internetu, a po części także prasy – jest coraz powszechniejszy i nie pozostaje bez wpływu na całość życia społecznego. Nowe technologie, zwłaszcza w dziedzinie łączności satelitarnej i rozwoju sieci komputerowej, przynoszą wciąż nowe sposoby wyrażania ludzkiej myśli i docierania z tym do odbiorcy. Na tym tle coraz wyraźniej rysuje się dzisiejszy kryzys komunikacji społecznej.

Wyraża się on najbardziej w jej komercjalizacji i ideologizacji. Kategoria korzyści finansowej stała się podstawową miarą oceny funkcjonowania środków komunikacji, stąd też mają one dzisiaj zadanie nie tyle tworzenia relacji międzyosobowych, co raczej stają się okazją do "zrobienia dobrego interesu". Ideologizacja komunikacji wiąże się z próbą zapanowania nad społeczeństwem rozmaitych grup nacisku i partii politycznych. Cechą charakterystyczną tego zjawiska jest fakt, że takiej dominacji może dokonywać niewielka grupa ludzi. Zawłaszczenie przez nią dostępu do środków komunikacji, często z jednoczesnym uniemożliwieniem takiego dostępu przedstawicielom innych ugrupowań społecznych czy politycznych, sprawia, że może ona uprawiać swoisty „rząd dusz". "Najwyższe kierownictwo" środków komunikacji, wykorzystując zarządzanie kanałem przekazu w takich operacjach jak inicjowanie tematu, sterowanie priorytetami czy też sterowanie gęstością przepływu informacji, może dość łatwo wpływać na kształtowanie się opinii społecznych.

Występujemy do instytucji mających mandat społeczny oraz wpływ na komunikację społeczną o działania na rzecz wiarygodności przekazu, która wymaga:

· wprowadzenia rzeczywistego sprzężenia zwrotnego, dającego informowanym możliwość korygowania informacji tendencyjnej i nierzetelnej,

· sprawnego i wiarygodnego systemu komunikacji społecznej, niezbędnego dla budowy solidarnego społeczeństwa.

Krajowa Sekcja Nauki będzie wspierać wszelkie działania na rzecz prawdziwego uspołecznienia środków komunikacji mających charakter publiczny, tak, by wreszcie stały się one autentycznymi środkami komunikacji społecznej w przekazywaniu prawdy, a nie były „środkami masowego przekazu".